Tort ormiański

To było prawie dziesięć lat temu. Byłam w dziewiątym miesiącu ciąży i marzyłam o torcie ormiańskim, jaki od czasu do czasu jadałam w kawiarni Misianka pani Misi Zielińskiej.
Orzechowo-miodowe cieniutkie blaty przełożone kremem kawowym, oblane gorzką czekoladą. Były to czasy sprzed blogów kulinarnych, za to czasy, w których prężnie działały dwa fora kulinarne: Mniam Mniam (a póżniej Cin Cin) i Kuchnia na portalu Gazety Wyborczej.
Pamiętam, że na początku pisało tam zaledwie kilkadziesiąt osób, znaliśmy się z nicków, debatowaliśmy na najróżniejsze tematy. Dzięki temu forum kupiłam pierwszą maszynę do pieczenia chleba, a potem zaczęłam piec go naprawdę.
Niedawno zajrzałam do dwóch bardzo grubych segregatorów, w których mam wycinki i przepisy z tamtych czasów. Nigdy nie zapomnę niezwykłej życzliwości, jaka tam panowała. Dzięki ludziom, którzy tam wtedy pisali, wiele się nauczyłam i dowiedziałam.
Poszukiwania przepisu na tort ormiański trwały wówczas długo i ostatecznie link do niego podała na portalu Linn (niestety dziś ten link już jest nieaktywny i nie wiem, kto podał przepis jako pierwszy). Wiele osób później piekło i dzieliło się wrażeniami z pracy.
A trzeba przyznać, że to chyba najbardziej czasochłonny tort, jaki kiedykolwiek zdarzyło mi się zrobić. I trudny.
W oryginale z ciasta piecze się 8 cieniutkich blatów, które przekłada się kremem maślano-kawowym i odstawia tort na kilka dni, by zmiękł na tyle, by dało się go swobodnie kroić.
Piekę go więc niezwykle rzadko, ale za każdym razem jem go z taką samą przyjemnością.
W tym roku przygotowałam go na święta: składał się z sześciu blatów o średnicy 26 cm. I był naprawdę wysoki.