Zupa-krem z pieczonej papryki

To ciekawe, jak chorowanie i przymusowe leżenie w łóżku zmienia pojmowanie tego, co muszę i co jest ważne. Zazwyczaj lekceważyłam jesienno-zimowe przeziębienia, machając na nie ręką "jakoś to będzie". I zawsze jakoś było.
Ale kiedy w tym sezonie zachorowałam po raz trzeci, nie mając siły nawet na to, żeby zrobić sobie kanapkę, miałam wystarczająco dużo czasu, żeby podsumować wszystkie zaniedbania, jakie zafundowałam sobie przez ostatnie miesiące.
Zapominanie o śniadaniach, picie kilku kaw zamiast jedzenia, kanapki z Coffee Heaven, Prince Polo w pociągach i przypadkowe niby-croissanty dały mi się we znaki, okazując się bombą z opóźnionym zapłonem.
Chwilowa popularność sprawiła, że zaczęłam dostawać propozycje nie do odrzucenia i prośby o spotkania, a moja skrzynka mailowa w pewnym momencie była wielkim worem ze spamem.
Przestałam to ogarniać.
Chcąc wszystkim dookoła dogodzić i nikogo nie zawieść, chodziłam na spotkania, pracowałam za darmo, trwoniłam swój czas na sprawy innych, zupełnie tak, jakby inni byli najważniejsi na świecie.
Moja ośmioletnia córka nauczyła się w tym czasie robić mi kanapki, parzyć herbatę, odbierać pocztę od listonosza i postanowiła czytać mi książki na głos, żeby nie było ci tak smutno.
Zrozumiałam wtedy prostą prawdę, kto jest dziś dla mnie najważniejszy na świecie.